“De flexibiliteit om werk en gezin te combineren.”

Nooit van gehoord
Toen ik solliciteerde bij VDT was ik bijna afgestudeerd en het leek me wel slim om vast wat open sollicitatiebrieven te sturen. Een beetje oefenen en ervaring opdoen, zien wat ik van solliciteren kon verwachten. Tijdens mijn online zoektocht viel VDT direct op. Veel advocatenwebsites waren heel klassiek, die van VDT was heel anders. Dat bleef hangen. Uit al mijn brieven kwamen twee uitnodigingen, waaronder eentje van VDT. Mijn gesprek bij het andere kantoor ging prima. Mijn gesprek bij VDT niet. Dat was veel méér dan prima en ik had direct een klik met de twee mensen tegenover me. Na het volgende gesprek werd ik aangenomen, terwijl ik tegelijkertijd nog zat te zwoegen op de leerstof voor mijn laatste tentamen. Dat maakte niks uit, want ik wist toen al: dit komt goed, ik hoor bij dit team.

Eén team
Vanaf de eerste dag voel ik me hier gewaardeerd. We werken met elkaar, niet voor elkaar en al zeker niet onder of boven een ander. We zijn één team. En we hebben geen intervisies nodig om elkaar aan te spreken op hoe het gaat. We vragen een ander niet om wat we zelf ook niet gevraagd willen worden. We werken met een kantoorbrede jaaraftrap en telkens een kwartaalaftrap. Daarin worden alle gezamenlijke plannen, successen, teleurstellingen, cijfers en verhalen gedeeld. Alle VDT‘ers zijn daarbij betrokken, ongeacht hun functie. Heel open en transparant. Deze manier van werken en omgaan met elkaar, bleek veel minder normaal dat ik in eerste instantie dacht.

Het bleek hier veel minder normaal dan ik in eerste instantie dacht.

Niet zoiets meegemaakt
Dat ontdekte ik toen ik met de beroepsopleiding advocaten begon. De verhalen die ik daar van sommige mede-stagiairs hoorde, verbaasden me nogal. En dat is een understatement. Van de afdeling compliance waar je goedkeuring moet vragen als een klant je vraagt om een potje squash te spelen tot kantoren waar medewerkers niet met hun leidinggevende in gesprek durven te gaan of waar continu haat en nijd is. En dat is maar een fractie van wat ik heb gehoord. Kantoren met sterk hiërarchische verhoudingen, patronen die onmogelijke dingen vragen (of eigenlijk eisen): bijna iedereen had wel zoiets meegemaakt. Behalve ik dan.

Werk en gezin combineren
Inmiddels werk ik hier bijna tien jaar. VDT is sindsdien flink gegroeid, maar ook “zichzelf” gebleven. Inmiddels ben ik zelf bezig om jonge advocaten te begeleiden. Ik probeer ze daarin hetzelfde veilige en vrije gevoel te geven dat ik zelf heb ervaren. Bovendien ben ik ook nog eens vader geworden. Kortom, een hele nieuwe fase voor mij, waarin ik al die verantwoordelijkheden moet zien te combineren. Opnieuw ervaar ik hoe prettig het werkt binnen ons team. Er wordt rekening gehouden met mijn uiteenlopende verplichtingen, ik wissel van werkplek als mij dat beter uitkomt, ik kan makkelijk thuiswerken, het wordt gestimuleerd om gebruik te maken van mijn ouderschapsverlof en teamleden pakken werk op waar ik niet aan toekom. VDT draagt die flexibiliteit ook zo uit en dat helpt mij echt. Die flexibiliteit komt trouwens van twee kanten, want die kunnen we alleen aan elkaar bieden als ik ook bereid ben voor een ander door te beuken tot 22 uur ’s avonds.